Wybuch trzech powstań śląskich (1919/1920/1921 r.), zwłaszcza tego ostatniego, zasadniczo wpłynął na decyzję Rady Ligi Narodów z dnia 12 października 1921 roku, mocą której jedną trzecią obszaru plebiscytowego (sporu polsko – niemieckiego) przyznano Polsce.
Podział Śląska na część Polską i Niemiecką stał się faktem, również życie społeczne musiało przystosować się do nowej rzeczywistości.
30 grudnia 1922 r. na walnym zebraniu Górnośląskiego Towarzystwa Niewidomych
w Bytomiu „Oberschlesischer Blindenverein” (inicjatorem i organizatorem tego przedsięwzięcia był Rudolf Stasik) uchwalona została zgoda na utworzenie odrębnego towarzystwa dla członków z polskiej części Górnego Śląska z siedzibą w Królewskiej Hucie.
Pierwszą osobą, której tymczasowo, od 14 stycznia 1923 r. powierzono pieczę nad sprawami Stowarzyszenia Niewidomych Województwa Śląskiego, został dr Scholz (kierownik urzędu opieki nad inwalidami wojennymi i pozostałymi kalekami przy magistracie miasta Królewska Huta), a członkami komisji zostali: Wenzeslaus Dworaczek, Józef Wypich, Max Janas. Siedziba stowarzyszenia mieściła się przy ulicy Głowackiego 5 (a później przy ulicy Hajduckiej 20). Tam również zorganizowany został warsztat wikliniarski, a od 1 sierpnia 1925 roku oddział szczotkarski, który stał się wiodącym przedsięwzięciem zakładu produkcyjnego.
Pierwszym stałym prezesem Stowarzyszenia Niewidomych Województwa Śląskiego został prezydent miasta Paweł Dombek (jednocześnie pierwszy polski prezydent miasta Królewska Huta).
7 sierpnia 1927 r. na walnym zebraniu Stowarzyszenia wybrano nowy Zarząd, na którego czele stanął burmistrz Paweł Dubiel. To właśnie dzięki wielkiemu zaangażowaniu burmistrza Stowarzyszenie otrzymało od Magistratu miasta Królewska Huta grunt przy ulicy Hajduckiej 20 na budowę warsztatu dla niewidomych.
Z zapisów w „Dzienniku budowy” wynika, iż prace naziemne przy budowie nowego warsztatu na ulicy Hajduckiej 20 rozpoczęto 26 września, a zakończono 3 grudnia 1927 r.
5 grudnia budynek warsztatu dla niewidomych został odebrany i objęty w posiadanie magistratu miasta Królewska Huta. Był to budynek parterowy z poddaszem (strychem), z jedną klatką schodową. Budynek ten mieścił warsztat dla niewidomych, skład oraz 2 pomieszczenia biurowe. Budynek warsztatu sięgał ok. ¾ długości obecnego budynku – patrząc od lewej strony frontu. Na przeciwko warsztatu wybudowano w 1928 r. tzw. „szopę” tj. składnicę surowców i wyrobów gotowych oraz skład drzewa i węgla (w miejscu dzisiejszego warsztatu tzw. „budki”).
4 grudnia 1933 r. Urząd Policji Budowlanej zatwierdził nowy plan sytuacyjny; dobudowanie nowego budynku w kształcie odwróconej litery „L”, z dodatkową klatką schodową – obecnie główne wejście.
W roku 1936 prawdopodobnie z przyczyn finansowych Stowarzyszenie Niewidomych Województwa Śląskiego przestało istnieć, a warsztat na ulicy Hajduckiej przejęły siostry z Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi z Lasek.
Przeprowadzono reorganizację warsztatu – produkcja szczotkarska oparta została na zamówieniach ze strony kopalń i innych zakładów przemysłowych, a szkolenie trwało 12 miesięcy i obok nauki zawodu niewidomi uczyli się samodzielności, posługiwania się Braille’m oraz zdobywali wiedzę z przedmiotów ogólnokształcących. Niewidomi z Chorzowa otrzymali także nowy samochód ciężarowy marki „Fiat”. Zaczęto wówczas używać pieczątki z nazwą „Praca Niewidomych”.
Po wybuchu II wojny światowej warsztat działał nadal; siostry zakonne zostały odesłane do Lasek, a wszystkie funkcje nadzorcze powierzono Niemcom.
Od 1944 roku, a więc jeszcze podczas wojny, niewidomy Paweł Niedurny wraz z grupą kolegów zorganizowali stowarzyszenie na wzór zlikwidowanego w 1936 roku Stowarzyszenia Niewidomych Województwa Śląskiego, które po zakończeniu działań zbrojnych przyjęło nazwę Stowarzyszenie Niewidomych Województwa Śląsko-Dąbrowskiego.
W 1949 r. zgodnie z ówczesną polityką gospodarczą państwa wszystkie zakłady zatrudniające osoby niepełnosprawne miały zostać przekształcone w spółdzielnie inwalidów.
3 grudnia w sali „Domu Hutnika” odbyło się zebranie założycielskie Spółdzielni „Praca Niewidomych” – wybrano radę nadzorczą oraz zarząd, w skład którego weszli Paweł Niedurny, Rudolf Wysocki i Paweł Dłociok.
W roku 1963 dobudowana została kolejna kondygnacja budynku przy ulicy Hajduckiej (III piętro) – gdzie obecnie znajduje się internat, a dwa lata później powstał podziemny skład opału „Bunkier”, który miał spełniać rolę schronu na wypadek wojny, oraz przebudowana została aula – podzielona na 2 kondygnacje (obecnie na parterze pracownia rehabilitacji), a na piętrze kilka dodatkowych pomieszczeń – obecnie segment administracyjno – biurowy, oraz gabinety: dyrektora ds. administracyjnych i ds. pedagogicznych).
Okręgowy Zarząd Polskiego Związku Niewidomych zajmował 3 pomieszczenia na pierwszym piętrze: biuro kierownika zarządu mieściło się w dzisiejszym gabinecie dyrektora , połączone było bezpośrednio z biurem O.Z.P.Z.N, a w następnym pomieszczeniu mieścił się sekretariat.
27 stycznia 1966 r. architekt miejski zatwierdził budowę nowego budynku warsztatów szkoleniowych (do niedawna hala maszynowa, a obecnie sala gimnastyczna).
Od 1967 roku do początku lat ’80-tych odbywały się tutaj 10-miesięczne kursy dla osób nowo ociemniałych (jednakże wśród kursantów ok. 50% stanowiły osoby o złożonym inwalidztwie: po amputacji kończyn, głuchoniemi, inwalidztwem umysłowym), a szkolenie zawodowe odbywało się w trzech kierunkach: obróbka metali skrawaniem, montaż drobnych urządzeń elektromechanicznych i szczotkarstwo. Nabór na szkolenia odbywał się co 2 miesiące i jednorazowo przyjmowano od 10-14 osób.
Oficjalne otwarcie Ośrodka z udziałem przedstawicieli centralnych władz państwowych i partyjnych nastąpiło 3 marca 1968 roku.
Pierwszym jego dyrektorem został Tomasz Otto, a następnie funkcję tą pełnili kolejno: Stanisław Kotowski, Henryk Trzop, Krystian Thiele, Tadeusz Puper, Janusz Wójcik, Jan Budzynowski, Norbert Galla, a obecnie, od 2 września 2020 roku, Sebastian Biały.
W 1983 roku ówczesny dyrektor Ośrodka Henryk Trzop zadecydował o powstaniu tutaj szkoły zawodowej dla inwalidów wzroku. Była to pierwsza placówka na terenie śląskiej aglomeracji. Profil na tamte lata był klasyczny: obróbka metalu, montaż elektrotechniczny, tokarstwo, ślusarstwo.
Na przestrzeni tych trzydziestu lat nazwy się zmieniały: Sanatorium Rehabilitacji Niewidomych, Ośrodek Kształcenia, Zakład Rehabilitacji i Szkolenia Inwalidów Wzroku, a dziś - Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Młodzieży Niewidomej i Słabowidzącej, w którym realizowane nauczanie oparte zostało na następujących kierunkach: ślusarz (3-letnia Zasadnicza Szkoła Zawodowa i Zasadnicza Szkoła Zawodowa – Specjalna dla Młodzieży z Upośledzeniem Umysłowym w Stopniu Lekkim), technik mechanik (3-letnie Technikum Ogólnozawodowe) oraz od września 2003 technik prac biurowych (4-letnie Technikum Administracyjne).
W kolejnym roku szkolnym 2004/2005 utworzony został nowy oddział kształcący młodzież w zawodzie technik masażysta (4-letnie Technikum Masażu i Fizykoterapii), a w roku następnym powstała 2-letnia Szkoła Policealna Masażu i Fizykoterapii, która została przekształcona w niepubliczną Szkołę Policealną Fizjoterapii
W roku szkolnym 2018/2019 w Technikum Administracyjnym uruchomiono nowy kierunek - technik tyfloinformatyk